จุดมุ่งหมายของ (คู่) ชีวิต
ไม่ใช่การทำยังไงให้อยู่กันจนต า ย จากกัน
แต่คือ อยู่ยังไงให้เกื้อกูลต่อกันมากที่สุด
และเบียดเบียนกันน้อยที่สุด
สาเหตุที่ชีวิตคู่ไปกันไม่ (ค่อย) รอด
#ขาดการเคารพขั้นพื้นฐานซึ่งกันและกัน
คือ การขาดความเคารพในการอยู่ร่วมกัน
การเป็นครอบครัวร่วมกัน
#ขาดความสม่ำเสมอ
คือ ขาดความสม่ำเสมอไม่เหมือนอดีต
ที่โหยหาอยากได้ อยากครอบครองกันและกัน
#ขาดความใส่ใจ
คือ เพราะคิดว่าอยู่กันมานาน
ไม่พูด อีกอีกฝ่ายควรจะรู้ อีกฝ่ายควรจะเข้าใจ
เลยคิดไปเองว่า “ไม่เป็นไร”
#ขาดความยับยั้ง
คือ เมื่ออะไรไม่เหมือนเดิม
สันดานของความเป็นคนของกันและกันก็โผ่
โหยหาความตื่นเต้น ไม่เติมเต็มรสชาตที่เคยมี
หลายคู่เอากิเลสนำชีวิต แม้จะรู้ว่าผิด
ก็จะทำเพื่อสนองอารมณ์ตัวเอง
#ขาดสติ
คือ ไม่มีสติเมื่อมีการกระทบกระทั่ง
ไม่ประนีประนอมกัน ฉันถูก ผมถูก
ไม่มีใครยอมใคร ฉันชนะ เธอชนะ
ความซวยจึงตกไปอยู่ที่ลูก
ที่ต้องมาเจอพ่อแม่ดีแต่หลงกัน
แต่ไม่ได้รักกัน อย่างแท้จริง
.
.
“ชีวิตคู่” ถ้าเริ่มต้นด้วยการอยากอวด
ว่าตนเองก็มีเหมือนๆ ชาวบ้านเขา
ได้มีการแต่งงาน ได้มีลูก เหมือนๆ คนอื่น
แต่ไม่เคยพิจารณาให้รอบคอบจริงๆ
หรือพิจารณากันในระยะเวลาไม่มากพอ
ที่จะให้อีกฝ่ายเผยนิสัยจริงๆ ออกมา
เมื่ออยู่ไปแล้ว เกิดกรณีอะไรขึ้นมา
ก็ต้องมานั่งทน นั่งบ่นว่ามีกรรม มีทุกข์
เป็นกรรมเก่า เคยก่อไว้กับเขาต้องมาชดใช้ ฯลฯ
ซึ่งเราเลือกได้จะว่า
ไม่ทุกข์ตั้งแต่แรก ก็มีสองทาง คือ
.
1. ก่อนมีคู่ชีวิต จงให้เวลา อย่าเร่งรีบ
พิจารณาดีๆ ก่อนว่า “ควรมี” กับ “ไม่ต้องมี”
อันไหนจะสุขและเติบเต็มความต้องการของเราจริงๆ
2. “ความรัก” คือ องค์ประกอบหนึ่ง
ที่ทำให้ชีวิตทุกคนหรือชีวิตคู่มีชีวิตชีวา
แต่ไม่ได้หมายถึงทั้งหมดของชีวิตเรา
เพราะเมื่อใด ที่เราไม่เคยเตรียมใจไว้
ชีวิตคู่ก็พร้อมจะล่มสลายได้เช่นกัน
.
สิ่งที่ควรพิจารณาก่อนเลือกคู่ชีวิต คือ
1. ศรัทธาไม่เสมอกัน
2. ปัญญาไม่เสมอกัน
3. ทานไม่เสมอกัน
4. ศีลไม่เสมอกัน
สิ่งเหล่านี้แหละ! คือสาเหตุที่ทำให้อยู่ด้วยกันไม่ได้
เพราะความคิดและเส้นทางเดินชีวิต มันไปคนละทางกัน